Dzisiaj wpis o tym, czy na szacunek trzeba sobie zasłużyć. Czy szacunek przypadkiem nie należy się każdemu?

Mam teraz bardzo intensywny czas. Układam sobie wszystko po kolei. Ostatnio nie wiedziałam za co się wziąć. Chciałam dobrze a wyszło jak zwykle, czyli więcej problemów niż pożytku. Jakimś cudem znajduję chwilę żeby napisać coś na temat szacunku, ponieważ temat przewija się ostatnio u mnie bardzo często. Zapraszam.

Szacunek

Kiedy człowiek żyje w jakimś środowisku (dom rodzinny) nie dostrzega niektórych rzeczy. Inaczej sprawa się ma kiedy jesteś już na swoim. Nie wiem jak jest u innych, ale ja po kilku latach zmieniłam swoje poglądy i przeszłam trochę na inne tory myślenia. Zajęło mi to sporo czasu, ale na szczęście mój mentor jest cierpliwy i wytrzymuje ze mną, bo jeszcze długa droga mnie czeka w tej materii. I tu zaczyna się problem. Bo nagle z poukładanej dziewczynki, która zawsze miała dla każdego czas i chętnie pomagała zajęłam się swoim życiem. Zaczęłam mieć swoje zdanie – egzekwuje się je ode mnie i wymaga żebym je miała. Chociaż niektórzy uważają, że jestem zmanipulowana. Czas, który mam wykorzystuję inaczej. Zmieniły mi się priorytety. Spojrzałam też krytycznym okiem na zachowanie osób z zewnątrz.  Bo dopóki ja byłam na każde zawołanie i dużo rzeczy potrafiłam zrobić to byłam super. Teraz nagle kiedy patrzę na to żeby w moim domu panował porządek i nie podporządkowuję się pod innych jestem zła.

Problemy

zaczęły się jakoś do początku roku. Pierwsze można nazwać pierdołami, które poszły już w niepamięć. Kolejne ciągną się do dzisiaj. Zaczęło się od tego, że podczas krajowego lockdownu stosowałam się do zaleceń i nie pozwalałam spotykałam się z ludźmi (nawet z rodziną). Tak ustaliłam wspólnie z moją „nową” rodziną, a „stara” rodzina nie potrafiła tego uszanować. Wszystko zostało wytłumaczone, teoretycznie zrozumieli nasz tok myślenia, ale…

No właśnie.

Ale od tamtej pory nie jest normalnie. My jesteśmy dziwni, bo się izolujemy, nie pozwalamy się odwiedzać itp. Nie liczy się to, że dbamy o dobro wspólne i nie chcemy zrobić tego czy tamtego. Druga strona uważa inaczej i są bulwersacje.

Może nasz błąd, że wcześniej daliśmy się tak wykorzystywać. A teraz kiedy nagle się odcinamy i dbamy o nasze dobro to jesteśmy dziwni i źli. Kiedy zaczynamy stawiać warunki i ktoś musi się do nas dostosować to już jest nie tak i lepiej było wcześniej. Owszem było, ale nie można teraz nagle się obrażać i odwracać. Do tego twierdzić, że wszystko jest naszą winą. Ktoś czegoś bardzo chciał, a teraz nagle twierdzi, że nie ma już z tego tytułu radości i zajmuje się sobą. Zapominając o tym, że jest druga osoba, która była ważna przez prawie 29 lat. Teraz kiedy ma swoje poglądy i odmienne zdanie to nagle staje się „inna” i niewarta szacunku.

Gdzie ten szacunek?

Z szacunkiem to jest jeszcze inna historia. Dopiero jak spojrzałam na wszystko krytycznym okiem jako obserwator zauważyłam, że nie jestem szanowana przez własną rodzinę. Tak jak wspominałam miałam wcześniej więcej czasu i spotykałam się z nimi i to było okej. Teraz oni ciągle nie mają czasu, są zapracowani. Jak do nich jedziesz to są w domu i się cieszą. Jak czegoś potrzebują to wiedza gdzie dzwonić. A z drugiej strony żeby dać coś od siebie to już ciężko. Jeszcze wszyscy na około słyszą jaka to ja się dziwna zrobiłam. Nie okazują szacunku dlatego, że nagle częściej muszą sobie radzić sami. Nie okazują szacunku, bo coś jest nie tak jak by tego chcieli. A oczekują, że sami będą szanowani i że będziemy ich prosić o pomoc.

Nie mam z tym problemu,

ale kiedy dzwonię, że potrzebuję pomocy u siebie w domu to zaraz słyszę” nie mam czym przyjechać” albo” przecież i tak jedziesz do miasta to zajedź do nas.” Czyli ja mam poświęcić dodatkowy czas żeby do nich zajechać i wtedy oni mi łaskawie pomogą?  Ja mam za każdym razem dzwonić i pytać czy mogą coś dla mnie zrobić? W imię czego? Bo im się to należy? Wcześniej sobie na takie coś pozwalałam. Żyłam w środku całego tego bałaganu i nie dostrzegałam, że mnie nie szanują. Nie umiem teraz się z tego wyplatać. Nie umiem egzekwować szacunku wobec siebie. A chciałabym być szanowana.